Rozdział 15

Jeśli dziś byłby twój ostatni dzień
I jutro by nie nadeszło
Umiałbyś pożegnać się z wczorajszym dniem?
Żyłbyś każdą chwilą, jakby była twoją ostatnią?
Zostawiłbyś stare obrazki w przeszłości
Darowałbyś każdy grosz, który masz?

Nickelback - If Today Was Your Last Day

Nie powiem im o co chodzi. Nie przyznam się. Możliwe, że skarzą mnie za zatajenie prawdy... Ale skąd mogą wiedzieć, co się tam wydarzyło?! Nikt nie może się dowiedzieć, że ten podły człowiek to zrobił. Jak on mógł! Przecież całe to rozstanie jego i Ady, to była jego wina! I dlaczego wyżył się na mnie i na Cupku? Czym my zawiniliśmy?! Ja na jego miejscu zrobił bym coś takiego Adzie, ale po cholerę mnie?!

Jezu, jestem wredny. Jak mogę dopuszczać do siebie myśl, że (prawie) zabiłbym Adę. Chyba operacja mi nie posłużyła. Wyprali mi mózg czy co?

-No to, panie Aleksie, powie nam pan wreszcie, co się wydarzyło w nocy z 24 na 25 grudnia? - spytał mnie policjant.

-Przecież mówiłem wam to już dwa razy, na litość boską!

-Litości nigdy za wiele – odezwał się jakiś facet. Może policjant, może detektyw? Bóg jeden wie! - Przydało by się też trochę cierpliwości, ale i bez tego się obejdzie.

-Powiedziałem wszystko, co zdarzyło się tamtej nocy. Byłem w domu razem z przyjacielem, potem coś mnie uderzyło w ramię, a gdy się odwróciłem oberwałem. Potem obudziłem się po operacji. Tyle pamiętam, bo z tego co mi wiadomo, byłem nieprzytomny, więc jak do cholery, mogę pamiętać coś więcej? Odczepcie się ode mnie. To przesłuchanie dobiegło końca. Dziękuję i pozdrawiam. Miłej kurna nocy! - wybuchłem.

-Pan zaczeka – odezwał się znów głos ni to policjanta ni to detektywa. - To ja tu wyznaczam koniec.

Nie słuchałem już tego człowieka. Wyszedłem (wróć, wybiegłem) z budynku policji i postanowiłem sobie nigdy już tam nie wracać.

Po spacerze do domu trochę ochłonąłem. Na tyle, żebym mógł zadzwonić do Ady i przeprosić ją za to, że miała przeze mnie beznadziejne święta. Już sięgałem po telefon, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Cupka nie było, więc chcąc nie chcąc musiałem podejść i otworzyć.

-Cześć, Słoneczko ty moje, jak się czujesz? - powiedziała.

-Dobrze, cześć – przytuliłem ją i pocałowałem w czubek nosa. Wiem jak tego nienawidziła, ale to zawsze sprawiało mi radość.

-Muszę z tobą porozmawiać.

-Co się stało?

-Praktycznie nic, tylko chcę się dowiedzieć, co się tam naprawdę stało.

-Ej tam! - machnąłem ręką. - Nie ważne.

-Aleks ważne!

-Amelio nie ważne! - uśmiechnąłem się przedrzeźniając jej ruchy.

-Aleks, no proszę cię. Na pewno wszystko dobrze?

-Tak, bez dwóch zdań – szczerze mówiąc, nie chciałem nawet opowiadać jednego wyrazu, co dopiero dwóch zdań, na temat zdarzeń z tamtej nocy. - To było już miesiąc temu.

-A ty mi nadal nie powiedziałeś o co chodzi.

-O nic nie chodzi. Chcesz coś do picia?

-Poproszę wodę.

-Już przynoszę.

~Ada~

Minął miesiąc. Żadnego telefonu, żadnego głupiego sms-a. Rozumiem wiele, naprawdę, ale mógłby chociaż napisać, że żyje. Mógłby przyjść, porozmawiać, wytłumaczyć, co się wtedy stało czy coś. Mógłby przyjść nawet na głupią herbatę! Ale nie. Nie ma go. Zniknął jak duch. Ja też powoli zaczynam być duchem siebie samej. Takim głupim widem, chodzącym po tej głupiej Ziemi!

Muszę się uspokoić.

Muszę w końcu przyjąć do wiadomości to, że Aleks mnie nie kocha.

To, co mówił w szpitalu? Moim zdaniem majaczenie. Nie kocha mnie, a ja umrę samotnie z pięćdziesięciorgiem kotów. Jak widać, pisana jest mi taka przyszłość, ech...

Kiedyś byłam młoda, miałam marzenia!

Osiągnąć tyle, co Phelps.

Znaleźć prawdziwą miłość.

Wybaczać i żyć dalej...

Ech, nic mi z tego nie pozostało.

Teraz zamiast marzeń mam tylko wątpliwości. A na dodatek... Nie spełniłam żadnego z moich dotychczasowych planów.

Tak bardzo bym chciała, żeby wszystko było tak jak dawniej. Chciałabym chodzić z Danielem pod rękę w parku, chciałabym mieć kogoś, do kogo mogłabym się odezwać. Powiedzieć wszystko. Nie mam nikogo. Przynajmniej teraz. Moje przyjaciółki do tej pory próbują wyleczyć kaca z sylwestra. A ja siedzę na jakimś niewygodnym krześle, czekając na wyniki badań.

-Pani Adriana? - usłyszałam głos nadchodzący zza drzwi. - Proszę wejść.

Posłusznie wykonałam polecenie.

-Przyszły wyniki pani badań – powiedział lekarz.

Siedziałam na krześle, które nagle stało się na tyle wygodne, że mogłabym w nim umrzeć. Popatrzyłam z niedowierzaniem w oczy tego poczciwego staruszka. Nie kłamały.

I wtedy usłyszałam coś, co na zawsze zmieniło moje życie.

~Aleks~

-Kotku, muszę już lecieć! - usłyszałem zza drzwi kuchni. - Zrobiłam ci obiad na jutro, zjedz sobie.

-Nie będzie cię u mnie jutro? - spytałem z niedowierzaniem. - Przecież byliśmy umówieni!

-Wiem, przepraszam, nie mogę przyjść.

-Dlaczego?

-Nie istotne.

-Nie ufasz mi?

-Nie.

-Dziękuję. Jesteś bardzo miła.

-Nie muszę być miła, ważne, abym była szczera – odpowiedziała mądrze. - Lecę. Pa słońce.

Podszedłem, aby ją przytulić, ale wymknęła się mi spod rąk i uciekła za drzwi. Zdziwiło mnie nieco jej zachowanie, ale przyzwyczaiłem się, że ma czasem swoje „humorki”.

Postanowiłem w końcu zadzwonić do Ady.

Wybrałem numer i czekałem kilka sygnałów.

-Halo? - przywitał mnie ochrypnięty głos Ady.

-Cześć. Chciałem cię przeprosić za to, że zrujnowałem ci święta. Coś się stało?

-Miło mi, że pamiętałeś. Chociaż święta to moje najmniejsze zmartwienie. Zresztą nie było tak źle. Po raz pierwszy od czasów podstawówki się modliłam, to jakiś postęp. W dalszym ciągu nie pamiętam jednak „Ojcze nasz”.

-Coś się stało? - ponowiłem pytanie.

-Stało nie stało – nikogo to nie obchodzi. Umrę samotnie.

-Ada przestań gadać głupoty! Nie umrzesz samotnie. Znajdziesz sobie jeszcze kogoś.

-Nie znajdę.

-Ada! Znajdziesz.

-Wybacz Aleksie, ale ten jedyny raz to ja mam rację. Wiem, co mówię, uwierz mi.

-Nie wierzę.

-Przykre. Kończę, pa.

Rozłączyła się zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć.

O co jej chodziło? Może znów ma jakiegoś doła? Nie no, bez przesady, ile razy można się dołować?

Chociaż. Nie brałem jednego pod uwagę.

Przeanalizowałem naszą rozmowę raz jeszcze. Nie, to nie to. Aleks, wytęż swoje szare komórki. Pomyśl, o co jej chodziło?

Naprawdę nie widziałem.

A może jednak wiedziałem, ale nie dopuszczałem do siebie wiadomości, że to może być najczystsza prawda? 

Witajcie!

Ech, znów mi zarzucicie, że zbyt "filozoficzne" zakończenie?

Przepraszam, inaczej nie umiem ;)

Kabum! Spodziewaliście się, że to był Daniel?

Większość chyba stawiała na Amelię, co?

Nie umiem nic więcej napisać.

Pozdrawiam i zapraszam na pierwszy rozdział na 

http://opowiesc-nieprawdopodobna.blogspot.com/